Story courtesy of Activated magazine. Image in public domain.
0 Comments
โดย เอลซา ไซครอฟสกี้
เมื่อฉันนึกย้อนหลังถึงเทอมแรกตอนเป็นนักศึกษาปีหนึ่งในวิทยาลัยที่ลืมไม่ลง ภาพชายหนุ่มสูงร้อยเก้าสิบห้าเซนติเมตร หุ่นเก้งก้าง ผมสีดำ ผุดขึ้นมาในหัวคิด สตีฟเป็นรุ่นพี่ปีสี่เรียนคณะเดียวกับฉัน แต่เราพบกันครั้งแรกในหลักสูตรการศึกษาทั่วไป ฉันนึกชมเชยเขา เพราะเขามานั่งแถวแรกกับฉัน ซึ่งนักศึกษาส่วนใหญ่หลีกเลี่ยง ถึงแม้ว่าฉันจำหน้าเขาแทบไม่ได้ เพราะเห็นเขาแค่สองสามครั้งในออฟฟิศที่คณะ เขาทักทายฉันด้วยการพยักหน้า ฉันมีช่วงว่างสองชั่วโมงก่อนเข้าชั้นเรียน จึงมุ่งหน้าไปที่ห้องอ่านหนังสือใกล้ๆ เพื่อเตรียมตัวสำหรับการสอบบทประพันธ์มหากาพย์เรื่องโอดิสซีย์ ฉันต้องประหลาดใจเมื่อเจอสตีฟที่นั่น เขานั่งจิบกาแฟ อ่านเวนิสวาณิช ปรากฏว่าเขามีช่วงว่างสองชั่วโมงเหมือนกัน ฉันนั่งตรงข้ามเขา และหยิบหนังสือขึ้นมา ฉันขี้อายจึงไม่ได้พูดอะไร เพราะรู้ว่าไม่ควรข้ามรุ่น ระหว่างรุ่นพี่ปีสี่กับรุ่นน้องปีหนึ่ง บางครั้งดูเหมือนว่าสตีฟอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ไม่ได้พูดอะไร จึงค่อนข้างน่าอึดอัด ทว่าเขามีทีท่าเป็นมิตร สองชั่วโมงถัดไปเรานั่งอ่านหนังสือเงียบๆ ตลอดหลายสัปดาห์ ทุกวันอังคารเราสองคนจะนั่งตรงข้ามกัน อ่านหนังสือเงียบๆ ถึงกระนั้น การมีใครอยู่ด้วยสักคนก็ช่วยคลายความเหงา จากการที่นักศึกษาทุกคนต้องท่องตำราและศึกษาเล่าเรียนไม่หยุดหย่อน การที่เขาตั้งอกตั้งใจเรียนอย่างสม่ำเสมอ เป็นตัวอย่างยอดเยี่ยมต่อฉัน เพราะฉันดิ้นรนกับสิ่งที่ทำให้วอกแวก รวมทั้งความตื่นเต้นในโลกมหาวิทยาลัยที่กว้างใหญ่และสลับซับซ้อน ดังภาษิตที่ว่า “เหล็กลับเหล็กให้คมได้ฉันใด คนเราก็ลับเพื่อนมิตรให้เฉียบแหลมได้ฉันนั้น”1 ในที่สุด วันหนึ่งที่อากาศร้อน เขาต้องการเปิดพัดลมในห้องอ่านหนังสือ เขาเป็นสุภาพบุรุษ จึงถามฉันก่อนว่าขัดข้องไหม เราพูดคุยกัน และค้นพบว่าเราต่างก็ชอบเชคสเปียร์ ภาษาศาสตร์ และมิสซิสลี อาจารย์ยอดนิยมในคณะ เขาดีใจที่ได้แบ่งปันข้อมูลที่มีประโยชน์ในหลักสูตรนักศึกษาปีหนึ่งที่ฉันเรียนอยู่ และแนะนำหลักสูตรที่น่าสนใจบางหลักสูตร ช่วงที่เหลือของเทอม การเรียนในวันอังคารของเราคั่นด้วยการพูดคุยนิดหน่อย รวมถึงมุกตลกสอดแทรก เราทักทายกันในห้องโถง และเรียนวิชาเลือกด้วยกันในเทอมถัดไป สตีฟได้รับผลประโยชน์น้อยมากจากการพูดคุยกับฉัน แต่ฉันตระหนักว่าเขาไม่เพียงเห็นว่าเรารักการเรียนเหมือนกัน ทว่าเขาเห็นใจที่ฉันเป็นรุ่นน้องปีหนึ่งที่ไม่รู้อะไร เหมือนที่เขาเคยเป็น เขาไม่ได้ปล่อยให้กรอบสังคมกีดกั้นเขาจากการเอื้อเฟื้อ พอฉันขึ้นปีสอง เขาสำเร็จการศึกษา เราขาดการติดต่อกัน อย่างไรก็ตาม ฉันจะสำนึกในบุญคุณสตีฟเสมอ เพราะสิ่งที่เขาสอนฉันจากตัวอย่างของเขา เมื่อบรรทัดฐานทางสังคมขัดแย้งกับการแสดงน้ำใจ ขอให้น้ำใจเป็นตัวตัดสิน เราไม่ควรให้ความสำคัญต่อบรรทัดฐานทางสังคมที่ส่งเสริมการแยกตัว เช่น การแบ่งแยกนักศึกษาปีสี่กับปีหนึ่งในมหาวิทยาลัย เพื่อจะได้มีความรับผิดชอบในการมอบความรักแก่ผู้ที่พบปะ นอกจากนี้ วันอังคารที่เรานั่งอ่านหนังสือเงียบๆ แสดงให้เห็นว่ามิตรภาพที่ดีไม่ต้องสร้างขึ้นจากการเข้าสังคม หรือเสน่ห์ภายนอก มิตรภาพที่ดีมาจากการมีความเคารพต่อกัน ประกอบกับมีความสนใจเหมือนกัน และสิ่งที่อัครสาวกแนะนำไว้ “เหนือสิ่งอื่นใด จงสวมใส่ความรัก เพราะความรักผูกพันเราให้เป็นหนึ่งเดียวกันอย่างสมบูรณ์”2 1. สุภาษิต 27:17 2. โคโลสี 3:14 Text from Activated magazine. Image designed by Brgfx/Freepik and Katemangostar/Freepik. 
โดย เอลซา ไซครอฟสกี เมื่อสองสามปีที่แล้ว ฉันได้ร่วมงานกับโครงการจิตอาสา เลี้ยงอาหารนักศึกษาที่ด้อยโอกาส สองปีแรกฉันช่วยทำความสะอาดครัว ซื้อเสบียงอาหาร และเตรียมอาหาร ฉันรู้สึกภูมิใจที่มีส่วนช่วยทำอาหารอร่อย มีคุณค่าอาหารอย่างสมดุล ทว่าประหยัด ผู้นำองค์กรเล็งเห็นความขยันหมั่นเพียรของฉัน จึงมอบความรับผิดชอบแก่ฉันมากขึ้น โดยให้จัดการเงินทุน และจัดเมนูอาหาร อย่างไรก็ตาม ในปีที่สามซึ่งฉันมีส่วนร่วมกับโครงการนี้ ฝ่ายจัดการชุดใหม่เปลี่ยนจุดมุ่งเน้นขององค์กร โดยหันไปจัดการเรียนเสริมทักษะภาษาอังกฤษและวิทยาศาสตร์ แก่นักเรียนที่มีปัญหาด้านวิชาการ ในละแวกที่เป็นจุดเสี่ยง การเลี้ยงอาหารจึงลดลงอย่างมาก เจ้าหน้าในครัวหลายคน รวมทั้งตัวฉันเอง ถูกย้ายไปเป็นผู้ช่วยครู อดีตพ่อครัวแม่ครัวส่วนใหญ่ดีใจที่ไม่ต้องทำงานซึ่งไม่มีใครรู้เห็นในครัว และชื่นชอบการมีปฏิสัมพันธ์โดยตรงกับเด็กๆ ทว่าฉันไม่รู้สึกเช่นนั้น ผักและหม้อในครัวไม่เคยเถียงฉัน ทว่าในห้องเรียนฉันเผชิญหน้ากับนักเรียนที่เอะอะโวยวาย เอาแน่ไม่ได้ และคุณครูที่มีความเห็นส่วนตัวว่าฉันควรจะช่วยเขาอย่างไร ความผันแปรไม่แน่นอนในห้องเรียน รวมทั้งการที่ฉันต้องโบยบินออกจากรังแสนสุข ที่ซึ่งฉันรู้สึกบรรลุผลสำเร็จ และเป็นผู้ควบคุมดูแลสถานการณ์ นี่ทำให้ฉันเสียขวัญ แม้ว่าฉันจะปฏิบัติหน้าที่เบื้องต้น แต่ฉันไม่ค่อยมีความกระตือรือร้นและตั้งอกตั้งใจในห้องเรียน เหมือนที่เคยทำในครัว วันหนึ่งฉันบ่นกับอดีตพ่อครัวด้วยกัน เกี่ยวกับฝ่ายจัดการใหม่ เขาเห็นใจ “ใช่ ไม่ง่ายเลยที่จะเห็นองค์กรซึ่งผมอุทิศเวลาให้อย่างมาก มีโฉมหน้าแตกต่างไป” แล้วเขากล่าวต่อว่า “แต่การเปลี่ยนแปลงคือส่วนสำคัญอย่างยิ่งในชีวิต บางครั้งก็ส่งผลคุ้มค่าที่จะปรับตัวตามกระแส” 
“แต่ฉันไม่ชอบแนวทางที่กระแสไหลไป!” ฉันคัดค้าน “ฉันรู้สึกเหมือนปลาขาดน้ำ”
“จำได้ไหมว่าห้องครัวเคยเป็นสถานที่ใหม่สำหรับคุณเช่นกัน” เขาเตือนใจฉัน “โอ้ ดูเหมือนนานมาแล้ว!” ฉันอุทาน “ใช่เลย คุณเรียนรู้มากมายเกี่ยวกับงานในครัว และคุณจะเรียนรู้มากมายเกี่ยวกับงานสอน ถ้าคุณเต็มใจก้าวออกมานอกพื้นที่สุขสบายในขอบเขตที่คุ้นเคย” หลายปีต่อมา ฉันรู้สึกขอบคุณต่อคำแนะนำจากเพื่อน และยังคงระลึกถึง เพื่อช่วยฉันให้ฟันฝ่าขั้นตอนเจ็บปวดของการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นเสมอในชีวิต ตราบใดที่ฉันจำกัดตัวเอง โดยทำแต่สิ่งที่ชอบ และสิ่งที่ทำเก่ง การเติบโตส่วนบุคคลก็จะหยุดชะงัก แต่ถ้าฉันคล้อยตามกระแสการเปลี่ยนแปลง และยอมให้มันส่งฉันทะยานไปข้างหน้า ฉันก็จะมีทักษะใหม่ และชื่นชอบประสบการณ์ใหม่ๆ
Image credits: Kitchen image designed by Freepik. Classroom image designed by vectorpocket / Freepik. Image of young woman designed by vectorpouch/ Freepik.
Text courtesy of Activated magazine. Used by permission 
Joyeux Noël (คริสเตียน คาเรียน ค.ศ. 2005) เล่าเรื่อง เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสมรภูมิที่ฝรั่งเศส วันก่อนคริสต์มาส ปี ค.ศ. 1914
การรบสู้ครั้งหนึ่งของสงครามใหญ่ (สงครามโลกครั้งที่ 1) มีทหาร 3,000 คน จากกองทัพสก็อตแลนด์ ฝรั่งเศส และเยอรมัน ในวันก่อนคริสต์มาส ฝ่ายเยอรมันมีใครคนหนึ่งเริ่มร้องเพลง “Silent Night” ไม่นานนักก็มีเสียงปี่สก็อตตอบรับ ไม่ช้าไม่นานทั้งสามฝ่ายที่พิพาทกัน ก็ร้องเพลงนั้นอย่างพร้อมเพรียง จากสนามเพลาะที่ห่างกัน 100 เมตร ซึ่งก่อนหน้านั้นไม่กี่ชั่วโมง เขาเข่นฆ่ากัน เป็นภาพที่กลับกันเลย! ความอบอุ่นจากเพลงที่คนทั่วโลกโปรดปราน ขับกล่อมเขาสู่สันติภาพ ฝ่ายที่สู้รบกันกล้าเสี่ยงออกมาจากสนามเพลาะ และตกลงพักรบอย่างไม่เป็นทางการ ตามแนวสมรภูมิบางแห่งมีการพักรบช่วงคริสต์มาสสิบวัน ศัตรูแลกเปลี่ยนภาพถ่าย ที่อยู่ ช็อกโกแลต แชมเปญจ์ และของขวัญเล็กๆ น้อยๆ เป็นการค้นพบว่าพวกเขามีอะไรเหมือนกันมากกว่าที่ตระหนักเสียอีก รวมถึงน้องเหมียวที่เตร็ดเตร่จากฟากหนึ่งไปยังอีกฟากหนึ่ง และผูกมิตรกับทุกคน ซึ่งทั้งสองฝ่ายอ้างว่าเป็นตัวนำโชค ผู้ที่เคยเป็นศัตรูกัน ติดต่อพูดคุยอย่างสุดความสามารถ ในภาษาของแต่ละฝ่าย ผู้บัญชาการฝ่ายเยอรมัน ฮอร์สเมเยอร์ กล่าวกับร้อยโทฝ่ายฝรั่งเศส ออดีเบิร์ต ว่า “เมื่อเรายึดปารีสได้ สงครามจะจบ คุณจะได้ชวนผมไปดื่มที่บ้านของคุณในรัววาวิน!” “คุณไม่ต้องบุกปารีส เพื่อจะได้มาดื่มที่บ้านผมหรอก!” ออดีเบิร์ตตอบ 
การผูกมิตรระหว่างฝ่ายที่สู้รบกัน นอกเหนือไปจากการหยอกล้อ ตอนเช้าหลังวันพักรบคริสต์มาสยุติลง แต่ละฝ่ายเตือนกัน ถึงการยิงถล่มที่เขารู้ว่าจะมาจากหน่วยทหารปืนใหญ่ ภราดรภาพที่ผูกพันขึ้นมาใหม่นั้นแรงกล้ามาก จนทหารบางส่วนไปหลบภัยในสนามเพลาะของฝ่ายตรงข้าม เพื่อให้ปลอดภัยจากอันตราย
อะไรเล่านำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงที่เหลือเชื่อครั้งนี้ เรื่องทั้งหมดเริ่มต้นจากการโปรดปรานเพลงคริสต์มาสเหมือนกัน เหตุการณ์ดังกล่าวเป็นข้อเตือนใจว่าสงครามมีทางแก้ นั่นคือหยุดสร้างภาพร้ายๆ แก่ศัตรู และเรียนรู้ที่จะรักเขา ดังที่พระเยซูสอนให้เราทำ แน่นอนว่านี่พูดง่ายมากกว่าทำ แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เราต้องหัดมองข้ามข้อแตกต่างภายนอก เช่น เชื้อชาติ สีผิว ความเชื่อ และอุดมการณ์ แล้วตระหนักว่าทุกคนมีความจำเป็นเหมือนกัน คือความรัก ทุกคนต้องการมอบความรัก และได้รับความรัก ถ้าเราแต่ละคนจะพยายามทำความรู้จักอีกฝ่ายหนึ่ง ซึ่งดูราวกับว่ามีอะไรเหมือนกันน้อยมาก ก็อาจพบว่าเรามีอะไรเหมือนกันมากกว่าที่ตระหนัก ดังที่ทหารในสมรภูมิแห่งนั้นค้นพบ Text adapted from Activated magazine. Used by permission. Images from the movie Joyeux Noel (2005) directed by Christian Carion. Used under Fair Use guidelines.  ผมเคยได้ยินเรื่องจริงของหญิงคนหนึ่ง ซึ่งติดอยู่ในตึกที่ไฟไหม้บนชั้นที่ 80 เธอกลัวความสูงและบริเวณแคบๆ เมื่อสัญญาณเตือนไฟไหม้ดังขึ้น เธอไม่ยอมตามเพื่อนร่วมงานไปยังบันไดหนีไฟ เพื่อหนีไปสู่ที่ปลอดภัย
พนักงานดับเพลิงตรวจดูอาคาร และพบว่าเธอหลบอยู่ใต้โต๊ะ เพื่อรอคอยความตาย เธอกรีดร้องว่า “ฉันกลัว ฉันกลัว!” ขณะที่พนักงานดับเพลิงยืนกรานให้เธอเดินลงบันไดหนีไฟ จนกระทั่งพนักงานดับเพลิงคนหนึ่งกล่าวว่า “ไม่เป็นไร แค่เดินไปทั้งๆ ที่กลัว” เขากล่าวซ้ำตลอดทางลงบันได 80 ชั้น จนพาเธอมาสู่ที่ปลอดภัย เราทุกคนเคยเผชิญหน้ากับชั่วขณะเช่นนี้ เมื่อคุณรู้ว่าต้องทำอะไรให้เสร็จลุล่วง ทว่าความกลัวหน่วงเหนี่ยวคุณไว้ การที่จะโดดเด่นขึ้นมา คุณต้องพัฒนานิสัยการลงมือทำ ทั้งๆ ที่กลัว ไม่เป็นไรที่จะหวาดกลัว ไม่เป็นไรที่จะรู้สึกไม่แน่ใจ ขอให้ทำทั้งๆ ที่ไม่แน่ใจ ไม่เป็นไรที่จะรู้สึกไม่สะดวกสบาย ขอให้ทำทั้งๆ ที่รู้สึกไม่สะดวกสบาย ความท้าทายใหม่อาจน่าอึดอัดมาก แม้แต่น่าหวาดหวั่นในตอนแรก แต่ถ้าเราตั้งใจก้าวออกไปทำสิ่งที่น่าหวาดหวั่น ก็จะกลายเป็นเรื่องง่ายขึ้น และเราจะทำได้ดีขึ้น ในที่สุดเราจะไม่กลัวอีกต่อไป นั่นคือการพิชิตความกลัว! Story courtesy of Activated magazine. Used by permission. Image by Vexels.com  โดย เอลซา ไซครอฟสกี ตอนที่ฉันอายุเก้าขวบ วันหนึ่งพี่ชายกับฉันไปว่ายน้ำ ฉันยังไม่ได้หัดว่ายน้ำอย่างถูกต้อง ได้แค่ตะกายน้ำเหมือนน้องหมา และนอนลอยตัว พี่ชายฉันว่ายน้ำเก่งมาก นี่เองพ่อแม่จึงให้เขาไปกับฉันเพื่อช่วยดูแลฉัน เช้าวันนั้นเขากับฉันทะเลาะกันเรื่องอะไรสักอย่าง ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำ ฉันจึงรำคาญที่พ่อแม่ยืนกรานให้เขามาด้วย ฉันดึงดันที่จะทำตามใจชอบ และยืนกรานที่จะว่ายไปกลับเอง ฉันเริ่มว่ายจากฟากที่ตื้น และนอนลอยตัวสักพักหนึ่ง ทันใดนั้นฉันนึกขึ้นได้ว่าฉันคงใกล้อีกฟากหนึ่ง และเกรงว่าหัวจะชนกำแพงสระ พอคิดว่าฉันห่างจากขอบสระไม่กี่เซนติเมตร ฉันกลับตัว อันที่จริงฉันว่ายไปได้แค่สามในสี่ของสระ แต่เท้าฉันไม่แตะพื้นสระ ฉันตกใจกลัวและเริ่มตีขาสุดแรง นั่นจึงทำให้น้ำเข้าจมูกและปากมากขึ้น ฉันสำลักและดิ้นรนอย่างหมดหนทาง ฉันรู้สึกว่ามีแขนคว้าเอวฉันขึ้นจากน้ำ และพาไปข้างสระ "เป็นไง" พี่ชายถาม ฉันพึมพำ ขณะที่คายน้ำออกมา ฉันรู้สึกอับอาย และคาดว่าเขาจะดุฉัน แทนที่จะเป็นเช่นนั้น เขาคอยเงียบๆ ให้ฉันสงบลง แล้วพาฉันกลับบ้าน เมื่อนึกย้อนหลัง พี่ชายกับฉันไม่สนิทกันเป็นพิเศษ เราทะเลาะกันถึงเรื่องหยุมหยิม เช่น ใครได้ขนมปังปิ้งชิ้นใหญ่กว่าตอนอาหารเช้า ทว่าวันที่เขาช่วยฉันขึ้นมาจากสระ แสดงให้เห็นถึงความผูกพันแน่นแฟ้น ฉันพี่น้อง ทั้งๆ ที่เรามีความแตกต่างกันนานัปการ ชั่วขณะนั้น เมื่อฉันต้องการเขามากที่สุด เขาอยู่เคียงข้างฉัน นอกจากนี้ ความรักของพี่ชายยังเป็นภาพประกอบ ว่าพระเยซูผู้เป็นพี่ชายทางจิตวิญญาณ คอยช่วยเหลือในยามยากลำบาก แม้ว่าฉันหันเหไปจากพระองค์ เพราะความหยิ่งและความดื้อรั้น แม้ว่าฉันจะโต้แย้งวิถีทางที่พระองค์ดำเนินงานในชีวิตฉัน พระองค์ก็ไม่ปล่อยให้การที่ฉันทำตัวอวดดีและหยิ่งยโส ขัดขวางไม่ให้พระองค์โอบอุ้มฉันไว้ ในยามที่เกิดอันตรายและเดือดร้อน ถึงแม้ความรู้สึกของเราจะแปรปรวน ขึ้นๆ ลงๆ ทว่าความรักที่พระเจ้ามีต่อเราไม่ได้เป็นเช่นนั้น — ซี เอส ลูวิส (ค.ศ. 1898-1963) Story courtesy of Activated magazine. Used by permission. Image of children designed by brgfx/Freepik; background image in public domain.
คลิกลิงก์เพื่ออ่านเรื่องราว.
|
Archives
April 2019
Categories
All
|
RSS Feed