Joyeux Noël (คริสเตียน คาเรียน ค.ศ. 2005) เล่าเรื่อง เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสมรภูมิที่ฝรั่งเศส วันก่อนคริสต์มาส ปี ค.ศ. 1914
การรบสู้ครั้งหนึ่งของสงครามใหญ่ (สงครามโลกครั้งที่ 1) มีทหาร 3,000 คน จากกองทัพสก็อตแลนด์ ฝรั่งเศส และเยอรมัน ในวันก่อนคริสต์มาส ฝ่ายเยอรมันมีใครคนหนึ่งเริ่มร้องเพลง “Silent Night” ไม่นานนักก็มีเสียงปี่สก็อตตอบรับ ไม่ช้าไม่นานทั้งสามฝ่ายที่พิพาทกัน ก็ร้องเพลงนั้นอย่างพร้อมเพรียง จากสนามเพลาะที่ห่างกัน 100 เมตร ซึ่งก่อนหน้านั้นไม่กี่ชั่วโมง เขาเข่นฆ่ากัน เป็นภาพที่กลับกันเลย! ความอบอุ่นจากเพลงที่คนทั่วโลกโปรดปราน ขับกล่อมเขาสู่สันติภาพ ฝ่ายที่สู้รบกันกล้าเสี่ยงออกมาจากสนามเพลาะ และตกลงพักรบอย่างไม่เป็นทางการ ตามแนวสมรภูมิบางแห่งมีการพักรบช่วงคริสต์มาสสิบวัน ศัตรูแลกเปลี่ยนภาพถ่าย ที่อยู่ ช็อกโกแลต แชมเปญจ์ และของขวัญเล็กๆ น้อยๆ เป็นการค้นพบว่าพวกเขามีอะไรเหมือนกันมากกว่าที่ตระหนักเสียอีก รวมถึงน้องเหมียวที่เตร็ดเตร่จากฟากหนึ่งไปยังอีกฟากหนึ่ง และผูกมิตรกับทุกคน ซึ่งทั้งสองฝ่ายอ้างว่าเป็นตัวนำโชค ผู้ที่เคยเป็นศัตรูกัน ติดต่อพูดคุยอย่างสุดความสามารถ ในภาษาของแต่ละฝ่าย ผู้บัญชาการฝ่ายเยอรมัน ฮอร์สเมเยอร์ กล่าวกับร้อยโทฝ่ายฝรั่งเศส ออดีเบิร์ต ว่า “เมื่อเรายึดปารีสได้ สงครามจะจบ คุณจะได้ชวนผมไปดื่มที่บ้านของคุณในรัววาวิน!” “คุณไม่ต้องบุกปารีส เพื่อจะได้มาดื่มที่บ้านผมหรอก!” ออดีเบิร์ตตอบ 
การผูกมิตรระหว่างฝ่ายที่สู้รบกัน นอกเหนือไปจากการหยอกล้อ ตอนเช้าหลังวันพักรบคริสต์มาสยุติลง แต่ละฝ่ายเตือนกัน ถึงการยิงถล่มที่เขารู้ว่าจะมาจากหน่วยทหารปืนใหญ่ ภราดรภาพที่ผูกพันขึ้นมาใหม่นั้นแรงกล้ามาก จนทหารบางส่วนไปหลบภัยในสนามเพลาะของฝ่ายตรงข้าม เพื่อให้ปลอดภัยจากอันตราย
อะไรเล่านำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงที่เหลือเชื่อครั้งนี้ เรื่องทั้งหมดเริ่มต้นจากการโปรดปรานเพลงคริสต์มาสเหมือนกัน เหตุการณ์ดังกล่าวเป็นข้อเตือนใจว่าสงครามมีทางแก้ นั่นคือหยุดสร้างภาพร้ายๆ แก่ศัตรู และเรียนรู้ที่จะรักเขา ดังที่พระเยซูสอนให้เราทำ แน่นอนว่านี่พูดง่ายมากกว่าทำ แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เราต้องหัดมองข้ามข้อแตกต่างภายนอก เช่น เชื้อชาติ สีผิว ความเชื่อ และอุดมการณ์ แล้วตระหนักว่าทุกคนมีความจำเป็นเหมือนกัน คือความรัก ทุกคนต้องการมอบความรัก และได้รับความรัก ถ้าเราแต่ละคนจะพยายามทำความรู้จักอีกฝ่ายหนึ่ง ซึ่งดูราวกับว่ามีอะไรเหมือนกันน้อยมาก ก็อาจพบว่าเรามีอะไรเหมือนกันมากกว่าที่ตระหนัก ดังที่ทหารในสมรภูมิแห่งนั้นค้นพบ Text adapted from Activated magazine. Used by permission. Images from the movie Joyeux Noel (2005) directed by Christian Carion. Used under Fair Use guidelines.
0 Comments
 ผมเคยได้ยินเรื่องจริงของหญิงคนหนึ่ง ซึ่งติดอยู่ในตึกที่ไฟไหม้บนชั้นที่ 80 เธอกลัวความสูงและบริเวณแคบๆ เมื่อสัญญาณเตือนไฟไหม้ดังขึ้น เธอไม่ยอมตามเพื่อนร่วมงานไปยังบันไดหนีไฟ เพื่อหนีไปสู่ที่ปลอดภัย
พนักงานดับเพลิงตรวจดูอาคาร และพบว่าเธอหลบอยู่ใต้โต๊ะ เพื่อรอคอยความตาย เธอกรีดร้องว่า “ฉันกลัว ฉันกลัว!” ขณะที่พนักงานดับเพลิงยืนกรานให้เธอเดินลงบันไดหนีไฟ จนกระทั่งพนักงานดับเพลิงคนหนึ่งกล่าวว่า “ไม่เป็นไร แค่เดินไปทั้งๆ ที่กลัว” เขากล่าวซ้ำตลอดทางลงบันได 80 ชั้น จนพาเธอมาสู่ที่ปลอดภัย เราทุกคนเคยเผชิญหน้ากับชั่วขณะเช่นนี้ เมื่อคุณรู้ว่าต้องทำอะไรให้เสร็จลุล่วง ทว่าความกลัวหน่วงเหนี่ยวคุณไว้ การที่จะโดดเด่นขึ้นมา คุณต้องพัฒนานิสัยการลงมือทำ ทั้งๆ ที่กลัว ไม่เป็นไรที่จะหวาดกลัว ไม่เป็นไรที่จะรู้สึกไม่แน่ใจ ขอให้ทำทั้งๆ ที่ไม่แน่ใจ ไม่เป็นไรที่จะรู้สึกไม่สะดวกสบาย ขอให้ทำทั้งๆ ที่รู้สึกไม่สะดวกสบาย ความท้าทายใหม่อาจน่าอึดอัดมาก แม้แต่น่าหวาดหวั่นในตอนแรก แต่ถ้าเราตั้งใจก้าวออกไปทำสิ่งที่น่าหวาดหวั่น ก็จะกลายเป็นเรื่องง่ายขึ้น และเราจะทำได้ดีขึ้น ในที่สุดเราจะไม่กลัวอีกต่อไป นั่นคือการพิชิตความกลัว! Story courtesy of Activated magazine. Used by permission. Image by Vexels.com  โดย เอลซา ไซครอฟสกี ตอนที่ฉันอายุเก้าขวบ วันหนึ่งพี่ชายกับฉันไปว่ายน้ำ ฉันยังไม่ได้หัดว่ายน้ำอย่างถูกต้อง ได้แค่ตะกายน้ำเหมือนน้องหมา และนอนลอยตัว พี่ชายฉันว่ายน้ำเก่งมาก นี่เองพ่อแม่จึงให้เขาไปกับฉันเพื่อช่วยดูแลฉัน เช้าวันนั้นเขากับฉันทะเลาะกันเรื่องอะไรสักอย่าง ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำ ฉันจึงรำคาญที่พ่อแม่ยืนกรานให้เขามาด้วย ฉันดึงดันที่จะทำตามใจชอบ และยืนกรานที่จะว่ายไปกลับเอง ฉันเริ่มว่ายจากฟากที่ตื้น และนอนลอยตัวสักพักหนึ่ง ทันใดนั้นฉันนึกขึ้นได้ว่าฉันคงใกล้อีกฟากหนึ่ง และเกรงว่าหัวจะชนกำแพงสระ พอคิดว่าฉันห่างจากขอบสระไม่กี่เซนติเมตร ฉันกลับตัว อันที่จริงฉันว่ายไปได้แค่สามในสี่ของสระ แต่เท้าฉันไม่แตะพื้นสระ ฉันตกใจกลัวและเริ่มตีขาสุดแรง นั่นจึงทำให้น้ำเข้าจมูกและปากมากขึ้น ฉันสำลักและดิ้นรนอย่างหมดหนทาง ฉันรู้สึกว่ามีแขนคว้าเอวฉันขึ้นจากน้ำ และพาไปข้างสระ "เป็นไง" พี่ชายถาม ฉันพึมพำ ขณะที่คายน้ำออกมา ฉันรู้สึกอับอาย และคาดว่าเขาจะดุฉัน แทนที่จะเป็นเช่นนั้น เขาคอยเงียบๆ ให้ฉันสงบลง แล้วพาฉันกลับบ้าน เมื่อนึกย้อนหลัง พี่ชายกับฉันไม่สนิทกันเป็นพิเศษ เราทะเลาะกันถึงเรื่องหยุมหยิม เช่น ใครได้ขนมปังปิ้งชิ้นใหญ่กว่าตอนอาหารเช้า ทว่าวันที่เขาช่วยฉันขึ้นมาจากสระ แสดงให้เห็นถึงความผูกพันแน่นแฟ้น ฉันพี่น้อง ทั้งๆ ที่เรามีความแตกต่างกันนานัปการ ชั่วขณะนั้น เมื่อฉันต้องการเขามากที่สุด เขาอยู่เคียงข้างฉัน นอกจากนี้ ความรักของพี่ชายยังเป็นภาพประกอบ ว่าพระเยซูผู้เป็นพี่ชายทางจิตวิญญาณ คอยช่วยเหลือในยามยากลำบาก แม้ว่าฉันหันเหไปจากพระองค์ เพราะความหยิ่งและความดื้อรั้น แม้ว่าฉันจะโต้แย้งวิถีทางที่พระองค์ดำเนินงานในชีวิตฉัน พระองค์ก็ไม่ปล่อยให้การที่ฉันทำตัวอวดดีและหยิ่งยโส ขัดขวางไม่ให้พระองค์โอบอุ้มฉันไว้ ในยามที่เกิดอันตรายและเดือดร้อน ถึงแม้ความรู้สึกของเราจะแปรปรวน ขึ้นๆ ลงๆ ทว่าความรักที่พระเจ้ามีต่อเราไม่ได้เป็นเช่นนั้น — ซี เอส ลูวิส (ค.ศ. 1898-1963) Story courtesy of Activated magazine. Used by permission. Image of children designed by brgfx/Freepik; background image in public domain.
คลิกลิงก์เพื่ออ่านเรื่องราว.
เรื่องราวและการ์ตูน
ภาพระบายสี |
Archives
December 2018
Categories
All
|
RSS Feed