โดย เอลซา ไซครอฟสกี เมื่อสองสามปีที่แล้ว ฉันได้ร่วมงานกับโครงการจิตอาสา เลี้ยงอาหารนักศึกษาที่ด้อยโอกาส สองปีแรกฉันช่วยทำความสะอาดครัว ซื้อเสบียงอาหาร และเตรียมอาหาร ฉันรู้สึกภูมิใจที่มีส่วนช่วยทำอาหารอร่อย มีคุณค่าอาหารอย่างสมดุล ทว่าประหยัด ผู้นำองค์กรเล็งเห็นความขยันหมั่นเพียรของฉัน จึงมอบความรับผิดชอบแก่ฉันมากขึ้น โดยให้จัดการเงินทุน และจัดเมนูอาหาร อย่างไรก็ตาม ในปีที่สามซึ่งฉันมีส่วนร่วมกับโครงการนี้ ฝ่ายจัดการชุดใหม่เปลี่ยนจุดมุ่งเน้นขององค์กร โดยหันไปจัดการเรียนเสริมทักษะภาษาอังกฤษและวิทยาศาสตร์ แก่นักเรียนที่มีปัญหาด้านวิชาการ ในละแวกที่เป็นจุดเสี่ยง การเลี้ยงอาหารจึงลดลงอย่างมาก เจ้าหน้าในครัวหลายคน รวมทั้งตัวฉันเอง ถูกย้ายไปเป็นผู้ช่วยครู อดีตพ่อครัวแม่ครัวส่วนใหญ่ดีใจที่ไม่ต้องทำงานซึ่งไม่มีใครรู้เห็นในครัว และชื่นชอบการมีปฏิสัมพันธ์โดยตรงกับเด็กๆ ทว่าฉันไม่รู้สึกเช่นนั้น ผักและหม้อในครัวไม่เคยเถียงฉัน ทว่าในห้องเรียนฉันเผชิญหน้ากับนักเรียนที่เอะอะโวยวาย เอาแน่ไม่ได้ และคุณครูที่มีความเห็นส่วนตัวว่าฉันควรจะช่วยเขาอย่างไร ความผันแปรไม่แน่นอนในห้องเรียน รวมทั้งการที่ฉันต้องโบยบินออกจากรังแสนสุข ที่ซึ่งฉันรู้สึกบรรลุผลสำเร็จ และเป็นผู้ควบคุมดูแลสถานการณ์ นี่ทำให้ฉันเสียขวัญ แม้ว่าฉันจะปฏิบัติหน้าที่เบื้องต้น แต่ฉันไม่ค่อยมีความกระตือรือร้นและตั้งอกตั้งใจในห้องเรียน เหมือนที่เคยทำในครัว วันหนึ่งฉันบ่นกับอดีตพ่อครัวด้วยกัน เกี่ยวกับฝ่ายจัดการใหม่ เขาเห็นใจ “ใช่ ไม่ง่ายเลยที่จะเห็นองค์กรซึ่งผมอุทิศเวลาให้อย่างมาก มีโฉมหน้าแตกต่างไป” แล้วเขากล่าวต่อว่า “แต่การเปลี่ยนแปลงคือส่วนสำคัญอย่างยิ่งในชีวิต บางครั้งก็ส่งผลคุ้มค่าที่จะปรับตัวตามกระแส” 
“แต่ฉันไม่ชอบแนวทางที่กระแสไหลไป!” ฉันคัดค้าน “ฉันรู้สึกเหมือนปลาขาดน้ำ”
“จำได้ไหมว่าห้องครัวเคยเป็นสถานที่ใหม่สำหรับคุณเช่นกัน” เขาเตือนใจฉัน “โอ้ ดูเหมือนนานมาแล้ว!” ฉันอุทาน “ใช่เลย คุณเรียนรู้มากมายเกี่ยวกับงานในครัว และคุณจะเรียนรู้มากมายเกี่ยวกับงานสอน ถ้าคุณเต็มใจก้าวออกมานอกพื้นที่สุขสบายในขอบเขตที่คุ้นเคย” หลายปีต่อมา ฉันรู้สึกขอบคุณต่อคำแนะนำจากเพื่อน และยังคงระลึกถึง เพื่อช่วยฉันให้ฟันฝ่าขั้นตอนเจ็บปวดของการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นเสมอในชีวิต ตราบใดที่ฉันจำกัดตัวเอง โดยทำแต่สิ่งที่ชอบ และสิ่งที่ทำเก่ง การเติบโตส่วนบุคคลก็จะหยุดชะงัก แต่ถ้าฉันคล้อยตามกระแสการเปลี่ยนแปลง และยอมให้มันส่งฉันทะยานไปข้างหน้า ฉันก็จะมีทักษะใหม่ และชื่นชอบประสบการณ์ใหม่ๆ
Image credits: Kitchen image designed by Freepik. Classroom image designed by vectorpocket / Freepik. Image of young woman designed by vectorpouch/ Freepik.
Text courtesy of Activated magazine. Used by permission
0 Comments
 ผมเคยได้ยินเรื่องจริงของหญิงคนหนึ่ง ซึ่งติดอยู่ในตึกที่ไฟไหม้บนชั้นที่ 80 เธอกลัวความสูงและบริเวณแคบๆ เมื่อสัญญาณเตือนไฟไหม้ดังขึ้น เธอไม่ยอมตามเพื่อนร่วมงานไปยังบันไดหนีไฟ เพื่อหนีไปสู่ที่ปลอดภัย
พนักงานดับเพลิงตรวจดูอาคาร และพบว่าเธอหลบอยู่ใต้โต๊ะ เพื่อรอคอยความตาย เธอกรีดร้องว่า “ฉันกลัว ฉันกลัว!” ขณะที่พนักงานดับเพลิงยืนกรานให้เธอเดินลงบันไดหนีไฟ จนกระทั่งพนักงานดับเพลิงคนหนึ่งกล่าวว่า “ไม่เป็นไร แค่เดินไปทั้งๆ ที่กลัว” เขากล่าวซ้ำตลอดทางลงบันได 80 ชั้น จนพาเธอมาสู่ที่ปลอดภัย เราทุกคนเคยเผชิญหน้ากับชั่วขณะเช่นนี้ เมื่อคุณรู้ว่าต้องทำอะไรให้เสร็จลุล่วง ทว่าความกลัวหน่วงเหนี่ยวคุณไว้ การที่จะโดดเด่นขึ้นมา คุณต้องพัฒนานิสัยการลงมือทำ ทั้งๆ ที่กลัว ไม่เป็นไรที่จะหวาดกลัว ไม่เป็นไรที่จะรู้สึกไม่แน่ใจ ขอให้ทำทั้งๆ ที่ไม่แน่ใจ ไม่เป็นไรที่จะรู้สึกไม่สะดวกสบาย ขอให้ทำทั้งๆ ที่รู้สึกไม่สะดวกสบาย ความท้าทายใหม่อาจน่าอึดอัดมาก แม้แต่น่าหวาดหวั่นในตอนแรก แต่ถ้าเราตั้งใจก้าวออกไปทำสิ่งที่น่าหวาดหวั่น ก็จะกลายเป็นเรื่องง่ายขึ้น และเราจะทำได้ดีขึ้น ในที่สุดเราจะไม่กลัวอีกต่อไป นั่นคือการพิชิตความกลัว! Story courtesy of Activated magazine. Used by permission. Image by Vexels.com  โดย เอลซา ไซครอฟสกี ตอนที่ฉันอายุเก้าขวบ วันหนึ่งพี่ชายกับฉันไปว่ายน้ำ ฉันยังไม่ได้หัดว่ายน้ำอย่างถูกต้อง ได้แค่ตะกายน้ำเหมือนน้องหมา และนอนลอยตัว พี่ชายฉันว่ายน้ำเก่งมาก นี่เองพ่อแม่จึงให้เขาไปกับฉันเพื่อช่วยดูแลฉัน เช้าวันนั้นเขากับฉันทะเลาะกันเรื่องอะไรสักอย่าง ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำ ฉันจึงรำคาญที่พ่อแม่ยืนกรานให้เขามาด้วย ฉันดึงดันที่จะทำตามใจชอบ และยืนกรานที่จะว่ายไปกลับเอง ฉันเริ่มว่ายจากฟากที่ตื้น และนอนลอยตัวสักพักหนึ่ง ทันใดนั้นฉันนึกขึ้นได้ว่าฉันคงใกล้อีกฟากหนึ่ง และเกรงว่าหัวจะชนกำแพงสระ พอคิดว่าฉันห่างจากขอบสระไม่กี่เซนติเมตร ฉันกลับตัว อันที่จริงฉันว่ายไปได้แค่สามในสี่ของสระ แต่เท้าฉันไม่แตะพื้นสระ ฉันตกใจกลัวและเริ่มตีขาสุดแรง นั่นจึงทำให้น้ำเข้าจมูกและปากมากขึ้น ฉันสำลักและดิ้นรนอย่างหมดหนทาง ฉันรู้สึกว่ามีแขนคว้าเอวฉันขึ้นจากน้ำ และพาไปข้างสระ "เป็นไง" พี่ชายถาม ฉันพึมพำ ขณะที่คายน้ำออกมา ฉันรู้สึกอับอาย และคาดว่าเขาจะดุฉัน แทนที่จะเป็นเช่นนั้น เขาคอยเงียบๆ ให้ฉันสงบลง แล้วพาฉันกลับบ้าน เมื่อนึกย้อนหลัง พี่ชายกับฉันไม่สนิทกันเป็นพิเศษ เราทะเลาะกันถึงเรื่องหยุมหยิม เช่น ใครได้ขนมปังปิ้งชิ้นใหญ่กว่าตอนอาหารเช้า ทว่าวันที่เขาช่วยฉันขึ้นมาจากสระ แสดงให้เห็นถึงความผูกพันแน่นแฟ้น ฉันพี่น้อง ทั้งๆ ที่เรามีความแตกต่างกันนานัปการ ชั่วขณะนั้น เมื่อฉันต้องการเขามากที่สุด เขาอยู่เคียงข้างฉัน นอกจากนี้ ความรักของพี่ชายยังเป็นภาพประกอบ ว่าพระเยซูผู้เป็นพี่ชายทางจิตวิญญาณ คอยช่วยเหลือในยามยากลำบาก แม้ว่าฉันหันเหไปจากพระองค์ เพราะความหยิ่งและความดื้อรั้น แม้ว่าฉันจะโต้แย้งวิถีทางที่พระองค์ดำเนินงานในชีวิตฉัน พระองค์ก็ไม่ปล่อยให้การที่ฉันทำตัวอวดดีและหยิ่งยโส ขัดขวางไม่ให้พระองค์โอบอุ้มฉันไว้ ในยามที่เกิดอันตรายและเดือดร้อน ถึงแม้ความรู้สึกของเราจะแปรปรวน ขึ้นๆ ลงๆ ทว่าความรักที่พระเจ้ามีต่อเราไม่ได้เป็นเช่นนั้น — ซี เอส ลูวิส (ค.ศ. 1898-1963) Story courtesy of Activated magazine. Used by permission. Image of children designed by brgfx/Freepik; background image in public domain.
Images designed by Vexels.com. Story courtesy of Activated magazine; used by permission.
|
Archives
January 2019
Categories
All
|
RSS Feed