​​There was a man who had four sons. He wanted his sons to learn to not judge things too quickly. So he sent them each on a quest, in turn, to go and look at a pear tree that was a great distance away. 

The first son went in the winter, the second in the spring, the third in summer, and the youngest son in the fall. When they had all gone and come back, he called them together to describe what they had seen.

The first son said that the tree was ugly, bent, and twisted.

The second son said, no, it was covered with green buds and full of promise.

The third son disagreed, he said it was laden with blossoms that smelled so sweet and looked so beautiful, it was the most graceful thing he had ever seen.

The last son disagreed with all of them; he said it was ripe and drooping with fruit, full of life and fulfillment.

The man then explained to his sons that they were all right, because they had each seen but one season in the tree’s life. He told them that you cannot judge a tree, or a person, by only one season, and that the essence of who they are—and the pleasure, joy, and love that come from that life—can only be measured at the end, when all the seasons have passed.

If you give up when it’s winter, you will miss the promise of your spring, the beauty of your summer, and the fulfillment of your fall. Let’s judge life by looking at a mix of all the seasons. Let the joy and challenges of the seasons of life weave a beautiful tapestry.
​

​ชายผู้หนึ่งมีบุตรสี่คน เขาต้องการให้บุตรเรียนรู้ที่จะไม่ด่วนตัดสินอะไรเร็วเกินไป ดังนั้นเขาจึงส่งแต่ละคนออกเดินทางแสวงหาคำตอบ โดยผลัดกันไปดูต้นสาลี่ ซึ่งอยู่ห่างไกลออกไป

บุตรคนแรกไปตอนฤดูหนาว คนที่สองไปตอนฤดูใบไม้ผลิ คนที่สามไปตอนฤดูร้อน ส่วนคนสุดท้องไปตอนฤดูใบไม้ร่วง เมื่อทุกคนกลับมาแล้ว เขาเรียกบุตรมาพร้อมหน้ากัน เพื่ออธิบายสิ่งที่พบเห็น

บุตรคนแรกกล่าวว่าต้นสาลี่ดูโทรมมาก ลำต้นบิดเบี้ยว กิ่งก้านห้อยย้อย

บุตรคนที่สองบอกว่าไม่ใช่ เห็นแต่กิ่งก้านแตกตาเขียวชอุ่ม มีแนวโน้มว่าจะงอกงาม

บุตรคนที่สามไม่เห็นด้วย เขากล่าวว่า ต้นสาลี่ออกดอกสะพรั่ง ส่งกลิ่นหอมอบอวล เป็นภาพงดงามที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา

บุตรคนสุดท้ายไม่เห็นด้วยกับทุกคน เขากล่าวว่ามีลูกสาลี่เหลืองอร่ามเต็มต้น เปี่ยมด้วยชีวิตและความสมหวัง

ชายผู้นั้นจึงอธิบายให้บุตรฟังว่า ทุกคนต่างก็พูดถูก เพราะว่าแต่ละคนเห็นเฉพาะฤดูกาลเดียวของชีวิตต้นไม้  เขาบอกบุตรว่าคนเราตัดสินต้นไม้หรือบุคคลใดไม่ได้ จากการมองดูแค่ฤดูกาลเดียว แก่นแท้ที่เป็นตัวตนของเขา ความพอใจ ความยินดี และความรักที่มาจากชีวิตนั้น จะวัดได้ก็ต่อเมื่อถึงบั้นปลาย ในตอนที่ทุกฤดูกาลผ่านพ้นไปแล้ว

ถ้าคุณล้มเลิกพอถึงฤดูหนาว คุณก็จะพลาดคำสัญญาในฤดูใบไม้ผลิ พลาดความงามในฤดูร้อน พลาดผลที่มาถึงในฤดูใบไม้ร่วง  ขอให้เราตัดสินชีวิต โดยมองดูทุกฤดูกาลในภาพรวม ด้วยการนำความยินดีและความท้าทายของทุกฤดูกาลในชีวิต มาสานเป็นผ้าทอผืนงาม

Story and image courtesy of Motivated magazine.

Then Jesus said, “What is the Kingdom of God like? How can I illustrate it? It is like a tiny mustard seed that a man planted in a garden; it grows and becomes a tree, and the birds make nests in its branches.” (Luke 13:18-19)

Art by Didier Martin
​

แล้วพระเยซูตรัสถามว่า “อาณาจักรของพระเจ้าเป็นเหมือนอะไร? เราจะเปรียบเทียบกับอะไรดี? ก็เหมือนเมล็ดมัสตาร์ดซึ่งมีคนเอาไปเพาะในสวนของตน มันเติบโตขึ้นเป็นต้นให้นกในอากาศมาเกาะที่กิ่ง” (ลูกา 13:18-19)

Images by Didier Martin

The sight of a dirty truck, loaded down with an assortment of rusty metal objects and black, oil-laced fumes pouring out the exhaust pipe, is fairly common across Africa. To be caught behind one in a traffic jam is no one’s idea of pleasure.
​
I happened to overhear two drivers discussing this very situation. The first driver asserted that whenever he found himself caught behind one, he would make every attempt to get out of the predicament, even riskily weaving through packed traffic lanes to get away.

But the second driver had a very different outlook. He said that whenever he happened to find himself behind one of those trucks, he would roll up his windows and stay put behind the mammoth in front of him. Experience, he said, taught him that when the light at the intersection hit green and the chorus of horns and jostling of vehicles erupted, the massive truck would sound out its loud, penetrating horn and forge its way through the traffic, its size and speed charting a path through the confusion. All the second driver had to do was stick close behind it and follow.

While each of us knows that being stuck with a problem is annoying, unpleasant, and sometimes downright frustrating, it may be that very difficulty which will end up charting a new path for you and helping propel you faster down the road of life.

รถบรรทุกสกปรก เต็มไปด้วยข้าวของ โลหะขึ้นสนิม และควันดำขโมงออกมาจากท่อไอเสีย เป็นภาพที่เห็นได้ทั่วไปในอัฟริกา เมื่อติดอยู่หลังรถบรรทุกในช่วงรถติด จึงไม่น่าพึงประสงค์

ฉันบังเอิญได้ยินคนขับสองคนคุยกันถึงเรื่องนี้พอดี คนขับคนแรกยืนยันว่าเมื่อใดก็ตามที่เขาเจอตัวเองติดอยู่หลังรถบรรทุก เขาก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อหาทางออกมาจากสภาพเช่นนี้ แม้แต่ยอมเสี่ยงขับซิกแซกผ่านช่องที่รถติด

ทว่าคนขับคนที่สองมีมุมมองที่แตกต่างไปอย่างมาก เขากล่าวว่าเมื่อใดก็ตามที่เขาบังเอิญติดอยู่หลังรถบรรทุก เขาจะหมุนกระจกลง และอยู่นิ่งๆ หลังรถคันมหึมาข้างหน้า เขากล่าวว่าประสบการณ์สอนว่า พอไฟที่สี่แยกเปลี่ยนเป็นสีเขียว เมื่อเสียงแตรดังขึ้นพร้อมกัน และรถทุกคันเร่งเครื่อง รถบรรทุกขนาดมหึมาจะบีบแตรดังลั่น ฝ่าจราจรไป ขนาดและความเร็วของมันจะนำทางฝ่าความสับสนวุ่นวาย คนขับที่อยู่ข้างหลังแค่ตามไปติดๆ

ขณะที่เราต่างก็รู้ดีว่าปัญหาที่แก้ไม่ตกนั้นน่ารำคาญใจ ไม่น่าพึงประสงค์ บางครั้งก็น่าหงุดหงิดใจทีเดียว แต่อาจเป็นได้ว่าความยากลำบากดังกล่าวจะลงเอยด้วยการเปิดลู่ทางใหม่ให้คุณ และช่วยคุณทะยานไปได้รวดเร็วขึ้นบนเส้นทางชีวิต

Automobile genius Henry Ford once came up with a revolutionary plan for a new kind of engine which we know today as the V-8. Ford was eager to get his great new idea into production. He had some men draw up the plans, and presented them to the engineers. As the engineers studied the drawings, one by one they came to the same conclusion. Their visionary boss just didn’t know much about the fundamental principles of engineering. He’d have to be told gently—his dream was impossible.

Ford said, “Produce it anyway.” They replied, “But it’s impossible.” “Go ahead,” Ford commanded, “and stay on the job until you succeed, no matter how much time is required.”

​For six months they struggled with drawing after drawing, design after design. Nothing. Another six months. Nothing. At the end of the year Ford checked with his engineers and they once again told him that what he wanted was impossible. Ford told them to keep going. They did. And they discovered how to build a V-8 engine.
​
When we don’t quit, anything is possible.
​

อัจฉริยะด้านรถยนต์ เฮนรี่ ฟอร์ด เคยคิดค้นแผนปฏิวัติเครื่องยนต์ประเภทใหม่ ซึ่งปัจจุบันเรารู้จักกันในนาม V-8 ฟอร์ดกระตือรือร้นที่จะนำไอเดียใหม่ชั้นยอดไปผลิต เขาให้พนักงานร่างแผนการและนำเสนอวิศวกร ขณะที่วิศวกรศึกษาแบบแปลน แต่ละคนสรุปเหมือนกันว่า เจ้านายผู้มีวิสัยทัศน์ของเขาไม่รู้อะไรมากนักเกี่ยวกับหลักวิศวกรรมพื้นฐาน จึงค่อยๆ บอกอย่างอ่อนโยน ว่าความฝันของเขาเป็นไปไม่ได้

ฟอร์ดตอบว่า “ผลิตเลย” เขาตอบว่า “แต่เป็นไปไม่ได้” “ทำเลย” ฟอร์ดสั่งการ “ทำจนกว่าจะสำเร็จ ไม่ว่าต้องอาศัยเวลานานแค่ไหน”

เขาดิ้นรนกับแบบแปลน แปลนแล้วแปลนเล่า ดีไซน์แล้วดีไซน์เล่า เป็นเวลาหกเดือน ไม่เกิดผลอะไร อีกหกเดือน ไม่มีผลอะไร ตอนปลายปีฟอร์ดตรวจสอบกับวิศวกร เขาบอกฟอร์ดอีกครั้งหนึ่งว่าเป็นไปไม่ได้ ฟอร์ดบอกเขาให้ทำต่อไป พวกเขาทำต่อ แล้วเขาก็ค้นพบวิธีสร้างเครื่องยนต์ V-8

เมื่อเราไม่ล้มเลิก ทุกสิ่งเป็นไปได้​